Γουέλινγκτον, Άρθουρ Γουέλσλεϊ, δούκας του-

(Arthur Wellesley, Duke of Wellington, Δουβλίνο 1769 – Γουόλμερ Κασλ 1852). Άγγλος στρατιωτικός και πολιτικός. Σπούδασε στο Ίτον, πολέμησε ως αξιωματικός του πεζικού εναντίον των Γάλλων στην Ολλανδία το 1793 και ύστερα στάλθηκε στην Ινδία, όπου παρέμεινε έως το 1805. Όταν ανέλαβε την αρχηγία των αγγλικών δυνάμεων στην Πορτογαλία και στην Ισπανία, νίκησε τους Γάλλους στη Ρολίκα (17 Αυγούστου 1808), στο Βιμέιρο (21 Αυγούστου 1808) και στην Ταλαβέρα (27-28 Ιουλίου 1809). Από το 1812 έως το 1813 εξακολούθησε να πολεμά εναντίον των Γάλλων στην Ισπανία, με εναλλασσόμενες φάσεις, αλλά δεν κατόρθωσε να τους νικήσει στη Βιτόρια (13 Ιουνίου 1813). Υπήρξε μέλος της αγγλικής αντιπροσωπείας στο συνέδριο της Βιέννης (1815) και μετά την επιστροφή του Ναπολέοντα στη Γαλλία από την εξορία του στην Έλβα, ανέλαβε την αρχηγία των αγγλικών και των συμμαχικών δυνάμεων, με τις οποίες νίκησε οριστικά τον Ναπολέοντα στο Βατερλό. Εθνικός ήρωας με μεγάλο γόητρο, ανέλαβε το 1828 να σχηματίσει κυβέρνηση. Ο Γ. ήταν αδιάλλακτος συντηρητικός, εναντίον κάθε μεταρρύθμισης, αλλά δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να εφαρμόσει συντηρητική πολιτική. Έτσι, την εποχή της διακυβέρνησής του έγιναν στην Αγγλία σημαντικές μεταρρυθμίσεις, όπως η χειραφέτηση των σχισματικών της Αγγλικανικής Εκκλησίας και η χειραφέτηση των Άγγλων καθολικών (1829). Η πράξη αυτή του Γ. έσωσε την Αγγλία από σοβαρότατη κρίση, ώστε για τον νικητή του Ναπολέοντα ειπώθηκε πως ήταν σπουδαιότερος από τον Καίσαρα, γιατί δεν κατέστρεψε κατά την περίοδο ειρήνης τη χώρα, που την είχε σώσει στον πόλεμο. Μετείχε πάλι στην κυβέρνηση, από τον Νοέμβριο του 1834 έως τον Απρίλιο του 1835, ως υπουργός Εξωτερικών και από τον Σεπτέμβριο του 1835 έως τον Ιούνιο του 1846 ως υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Το 1842 ονομάστηκε «ισόβιος στρατηγός» του αγγλικού στρατού.